Rokoko

Moda rokoko odrzuca przeładowane koronkami ubiory, typo­we dla czasów Ludwika XIV, zamieniając je na wzory, których krój przewidywał ubiory lżejsze, jeśli chodzi o dobór tkani­ny, oraz bardziej dopasowane do ci iła dotyczy ubioru męskiego. Po wprowadzeniu wąskich spodni atłasowych, zapinanych na guzi­ki pod kolanami, odrzucono w tym miejscu koronkowe mankiety, pozostawiając je nadal przy mankietach na przegubach rąk oraz przy szyi jako krawaty, tzw. fontazie względnie żaboty, umniej­szono równocześnie wymiary pantofli. Stają się one obecnie płytsze, z niskimi obcasami a na przyszwie zamiast długich i wystających języków umieszczono duże i błyszczące me­talowe klamry albo rozety. Do wyrobu pantofli używa­no skóry lakierowanej, zwykle w kolorze czarnym,cho­ciaż w użyciu były również i inne kolory seledynowy, Pantofla płytkie noszono bez przerw, przez cały rok. W porze deszczowej lub zimowej wdziewano na nie filcowe kama­sze getry, które przyszły do Francji około roku 1740 z An­glii. Kamasze te, z boku zapinane na guziki, były używane przez regularne jednostki wojskowe w Anglii o wiele lat wcześniej. Z czasem przyjmą się jako charakterystyczny szczegół umunduro­wania wszystkich niemal armii państw europejskiej. Wymiary kamaszy były różne. W wojsku np. używano długich, sięgających prawie do połowy uda. Inne, krótsze sięgały tylko kolan. Najkrótsze były te, które przyjęły się wśród cywilów, a sięgały one nieco wyżej kostek i były noszone wraz z długi­mi spodniami, również angielskiego pochodzenia. Wojskowe kamasze wyrabiano w kilku kolorach,np. białym, czarnym, granatowym itp., zależnie od rodzaju broni. Modele obuwia kobiecego z okresu rokoka nabierają form delikatnych, filigranowych. Do ich wyrobu używano najlżej­szych gatunków tkanin, jak satyna, wzorzysty brokat itp., bar­wionych na pastelowe kolory w różnych odcieniach, harmonizu­jących z pastelowymi kolorami sukien. Czubki nosów zwężono w szpilo podniesiono lekko do góry, obcasy finezyjnie wycięte, pośrodku rozszerzają się na samym dole. Oprócz wzorzystej tkaniny, z której szyto pantofle, ko­biety stroiły je bukiecikami sztucznych kwiatów, rozetkami, misternej roboty klamerkami, wstążeczkami itd. Na pończosz­kach kolorowych w obrębie kostek pojawiały się haftowane strzałeczki, które jakby dopełniały dekoracyjności obuwia. Co się tyczy wysokich butów męskich, to były nadal w u-życiu, ale jako obuwie o charakterze sportowym. Służyło ono w jeździe konnej, na polowaniu, na przechadzkach, wizytach porannych itp. Wysokość butów nie przekraczała kolan. Cholew­ki były dwojakiego rodzaju: luźniej dopasowane do nogi, nad kostką zebrane w harmonijkę lub ściśle dopasowane do łydki. Górna część cholewek była wywinięta i, jako wyłogi w odmien­nym od butów kolorze, przylegała ściśle do skóry cholewek. Ulubionymi w tym czasie kolorami był czarny i brązowo-żółty. Jeśli buty były w kolorze czarnym, to wyłogi miały kolor brą­zowo-żółty i odwrotnie. Pod koniec wieku XVIII pojawiają się wyłogi w pasy kolorowe, kraty rombowe itd.