W ciągu wieku XVII na przestrzeni mniej więcej lat 16-43-1715 tj. w czasie panowania we Francji króla Ludwika XIV, spotykamy dwa rodzaje obuwia męskiego o wyraźnie odmiennych od obuwia poprzedniej epoki kształtach. Dotychczasowe obuwie, jak pamiętamy, nie posiadało obcasów, podeszwy były całe płaskie. Jedynie wewnątrz pantofli, zależnie od wymagań, stosowano wkładki skórzane lub filcowe, pogrubione w miejscu pięt. Obecnie wprowadzony model obuwia posiada czubki nosów ścięte, stopa jest zwężona, cholewki dzielą się na dwie części.Część przednia – przyszwa – posiada doszyty długi język, wystający ponad normalną wysokość pantofla, tylnik napiętek gończy się dwoma długimi paseczkami, którymi przywiązuje się obuwie do nogi. Do podeszwy pod piętą przybity jest wysoki słupkowy obcas o podstawie kwadratowej. Obcas, wycięty z drewna, jest oklejony cienką skórką i pomalowany zwykle na kolor czerwony, podczas gdy całe obuwie robiono z czarnej skóry. Na podbiciu, w miejscu, gdzie się łączą dwa paski tylnika, zakładano metalowe klamry, czasem oprócz nich przyczepiano jeszcze sztywne kokardki. Taki rodzaj pantofli noszono zazwyczaj w czasie wizyt, zabaw dworskich, spotkań towarzyskich itp. Obok takich pantofli mężczyźni, zarówno cywile jak i wojskowi, noszą buty z cholewami. Buty te wyrabiano z miękkiej skóry, w kolorach: żółtym, jasnobrązowym lab czarnym. Charakterystyczną cechą tych butów są rozszerzające się ku górze cholewki, które wywijano na zewnątrz, tworząc wyłogi. Ponieważ skóra była miękka, cholewki obsuwały się i układały się na kostkach w harmonijkę. Takie buty nazywano „canons”. Obcasy o średniej wysokości miały ścięte krawędzie- Nieodzownym elementem uzupełniającym buty były ostrogi,tym bardziej konieczne, jer’li właścicielem butów był żołnierz królewski lub, gotów w każdej chwili do walki w obronie honoru, szlachcic. Ostrogi przyczepiano paskami do tylnika, tuż przy obcasie, a na podbiciu łączono je ze skórzaną klapką niby-klamrą. W okresie wszechwładnie panującej w modzie koronki, o-prócz kołnierzy i mankietów przy rękawach, dawano je również i w miejsce podwiązki, obciskającej spodnie pod kolanami. Kiedy więc wkładano na nogi wysokie buty typu „canons”, koronek woale się nie pozbywano, lecz pozostawiano nadal w tym samym miej sou. Wyglądało to tak jakby koronka była przyczepiona wprost do wyłogów buta. Pantofle kobiece wyrabiano w tym okresie z cienkiej skóry, aksamitu lub wzorzystego jedwabiu. Czubki nosów ścinano w taki sam sposób, jak przy męskich pantoflach, a obcasy o wiele wyższe od męskich zwężano do dołu po linii prostej. Aby ochronić pantofle przed zakurzeniem lub błotem,wdziewa-no drewniane patynki, związane z pantoflami za pomocą tasiemek. Pod koniec wieku XVII buty typu „canons” wychodzą z użycia, na ich miejsce pojawiają się nieco zmodyfikowane buty wysokie, z cholewkami poza kolana, noszone jak poprzedni typ obuwia przez wojskowych oraz szlachtę w czasie bitew, jazdy konnej, polowań itp. Równocześnie zmienia się także wzór dla pantofli męskich i damskich. Zmiany zachodzą już w okresie mody rokoko.
Barok
