Grecja

Typowym obuwiem w starożytnej Grecji były sandały w for­mie podeszwy skórzanej, przywiązanej do stopy za pomocą rzemy­ków, lub w formie skórzanych trzewików, dopasowanych do całej stopy, sięgających powyżej kostek lub do połowy łydek. Sandały najprostszego typu wykonywano w ten sposób,że wy­krawano ze skóry podeszwę, odpowiadającą wymiarom stopy, na­stępnie przyszywano dwa paski, które krzyżując nad podbiciem,, przewijano wokół kostki kilkakrotnie i zawiązywano na pętlę. Bardziej wyszukaną formą stanowią sandały, w których na podbiciu wstawiano klin skórzany coś w rodzaju języka we współczesnym trzewiku, stanowiący jakby konstrukcję dla pęt­li i utrzymujący w równych odstępach sznurowadło. Wiązanie sandałów rzemykami wymagało dużej staranności i zabierało trochę czasu. Toteż obok takich wzorów wyrabiano rów­nież sandały-trzewiki z cholewką ażurową, naśladującą w pew­nym stopniu sandały wiązane. Drogą stosunków i kontaktów z sąsiednimi krajami przedo­stają się do Grecji wzory obuwia pochodzenia wschodniego. Różniło się ono od przeciętnego greckiego przede wszystkim barw­nością skóry oraz bogatym przybraniem dekoracyjne nacięcia skóry, ozdoby metalowe itp. Zależnie od miejsca pochodzenia danego wzoru, obuwie no­siło nazwy takie, jak np. „perełca” lub „embates”. Pierwsze były pochodzenia perskiego, drugie asyryjskiego. Rodzime obu­wie zwano wcrepidosn. Strojniejsze gatunki obuwia nosili dostojnicy państwowi, wodzowie oraz kapłani. Ci ostatni nosili obuwie wysokie z cho­lewkami sięgającymi kolan, wykonane z białej skóry lub z gru­bej wełny filcu. Młodzież obojga płci w czasie zajęć sporto­wych i zabaw chodziła boso. Boso chodzili również filozofowie, uważali oni obuwie za wytwór zbytku, godny z ich strony pogardy. W Grecji panował zwyczaj zdejmowania z nóg sandałów po przekroczeniu progu domu oraz w czasie biesiad i uczt. Zwy­czaj ten przyszedł z Egiptu, gdzie gość lub domownik wchodzą­cy do domu zdejmował w przedsionku obuwie i oddawał je w ręce niewolnika. Istniały również pewne lokalne różnice w noszeniu odpo­wiednich dla niektórych okolic gatunków obuwia lub sposobie wiązania oraz w stosowaniu ustalonych kolorów skóry. Otóż np. Tebanki nosiły sandały sznurowane, koloru czerwonego, nato­miast kobiety z Tanagrii wdziewały obuwie na grubych podesz­wach na kształt trzewików, wykonane ze skóry zabarwionejna kolor żółty. Oprócz różnorodnych odmian sandałów i trzewików, szytych według wzorów wschodnich albo wprost sprowadzanych z prowin­cji wschodnich, były w użyciu również koturny. Były to trze­wiki na bardzo wysokich podeszwach, wykonanych z lekkiego drzewa np. korkowego. Kosiły je kobiety niskiego wzrostu oraz mężczyźni do konnej jazdy. Największe jednak zastosowa­nie miały koturny w teatrze. Wobec ogromnych rozmia­rów teatrów amfiteatrów i scen w celu zapewnienia wszyst­kim widzom jak najkorzystniejszych warunków oglądania gry aktorów, trzeba było sztucznie powiększyć ich sylwetki przez odpowiednio wydłużone i poszerzone kostiumy m.in. przez wa­towanie tkanin oraz duże maski i wysokie koturny W ten spo­sób starano Bię zachować mniej więcej naturalne proporcje. Ko­turny wyrabiano z lekkiego drzewa i przywiązywano do nogi za pomocą tasiemek lub skórzanych rzemieni. Żołnierze greccy nosili sandały na grubych, często drewnianych podeszwach, podbitych żelaznymi gwoździami. Podeszwy były łama­ne w połowie i łączone skórą,co umożliwiało swobodne zginanie stopy. Dla ochrony nóg ściślej goleni w czasie walki wdziewa­no nagolenniki skórzane lub wy­klepane w blasze, o podobnym charakterze jak pancerze i hełmy.