Starożytnym Egipcie panował klimat ciepły i łagodny i nie było konieczności noszenia na c odzień obuwia, Egipcjanin lub Egipcjanka, pracujący na roli albo przy nawadnianiu terenów pod uprawę zbóż, chodzili boso, w chatach swych również chodziło się bez jakiegokolwiek obuwia. Zamożniejsi, przede wszystkim dwór i jego otoczenie, nosili sandały wyplatane z suszonych liści papirusowych albo z łyka palmowych drzew. Początkowy wzór obuwia-sandała przedstawia się nam jako płaska podeszwa, dopasowana do kształtu stopy, związana z nią za pomocą splecionego rzemyka, przechodzącego między dużym palcem łączonego w przestory z podwójnymi strzemiączkami umieszczonymi w pobliżu kostek. Bogatsze wzory sandałów wykonywano z delikatniejszych gatunków surowca papirusowego, uzupełniano obuwie misternej roboty wzorami, rysunkami oraz metalowymi sprzączkami, ozdobami itp. Z czasem czubki noski podeszew wydłużają się i podnoszą ku górze, nadmiernie wydłużone noski łączy się ze sprzączkami bocznymi, tworząc nad śródstopiem kabłąki. Obok sandałów z papirusu lub łyka palmowego były w użyciu również sandały skórzane, lecz noszenie ich było przywilejem królów, dworzan i kapłanów. Ci ostatni, przebywając w pomieszczeniach kamiennych świątyń, oprócz sandałów owijali nogi zwojami liści papirusowych, bielonych, co stanowiło jakby prototyp przyszłych pończoch. Sandały kapłanów mia-czubki spiczaste i zadarte do góry. Również wojsko używało obuwia skórzanego, które chroniło stopy żołnierzy przed zranieniem o piaszczysto-kamienny grunt, przed zimnem w czasie postojów, służby nocnej, przed jadowitymi pająkami, wężami; umożliwiało ono wygodne poruszanie się w czasie bitew. Sandały, wykonana a papirusu lub łyka palmowego, zachowywały raczej naturalny swój kolor, zaś obuwia skórzana zazwyczaj malowano na ulubiony kolor czerwony.
Egipt
